ALS ik me vroeger de figuur van Old Shatterhand, of, in dit geval: Kara Ben Nemsi, had voorgesteld als iemand die nu Lex Barker 2 heet, dan zou ik een groot jeugdvriend armer zijn geweest. Ook onder regie van de oude rot Robert Siodmak 3 blijkt Barkers optreden een ergernis voor iemand die „zijn held” wil zien.
Trouwens, de hele vertoning is ongenietbaar. De filmbewerking van Karl May’s boek, Der Schut” werd verricht door Georg Marischka 4 en deze heer tracteert ons op zo’n verzameling flauwe Duitse grapjes-handeling en -dialoog, dat we nog liever luisteren naar het gekras der kraaien die Siodmak filmt als er gevaar dreigt. Het gevaar: een gemene bandiet, ergens in de Balkan. Na anderhalf uur gaat hij dood 5. Onze traan is, evenals Kara’s traan, voor het trouwe paard Rih. Het sterft. (Amsterdam-Cineac 6)

[1]	In: Trouw, 13 augustus 1965.

[2]

Lex Barker (voluit: Alexander Chrichlow Barker Jr., * 8 mei 1919 , † 11 mei 1973) was een Amerikaans acteur, die in vijf films furore maakte als Tarzan; in Europa was zijn eerste grote rol die van Robert – de verloofde van de vrouwelijke hoofdrolspeelster Sylvia (Anita Ekberg) – in de klassieker „La dolce vita” van Federico Fellini, alvorens hij optrad in maar liefst twaalf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60: als Old Shatterhand in „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968); als Kara Ben Nemsi in „Der Schut” (1964), „Durchs wilde Kurdistan” (1965) en „Im Reiche des silbernen Löwen” (1965); als Dr. Sternau in „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965).

[3]	Robert Siodmak (* 8 augustus 1900 , † 10 maart 1973) was een Duits, later Amerikaans regisseur, die tekende voor drie van de zeventien grote Karl May-verfilmingen uit de jaren  , t.w. „Der Schut” (1964), „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes”.

[4]

Georg Marischka (* 29 juni 1922 , † 9 augustus 1999), de halfbroer van Franz Marischka, was eveneens een Oostenrijks regisseur, die tekende voor de eerste Karl May-film in kleur uit 1958, „Die Sklavenkarawane” en een van de zeventien grote Karl May-films uit de jaren  : „Das Vermächtnis des Inka”. Voor beide films schreef hij ook het draaiboek, net als voor „Der Schut” (1964), „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965).

[5]

Gespeeld door Rik Battaglia (artiestennaam van Caterino Bertaglia, * 18 februari 1927 , † 27 maart 2015), een Italiaanse acteur, die in acht van de zeventien grote Karl May-verfilmingen uit de jaren ’60 zou optreden, meestal als schurk (o.a. als moordenaar van Winnetou in „Winnetou, 3. Teil”): „Old Shatterhand” (1964), „Der Schut” (1964), „Der Schatz der Azteken” (1965), „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965), „Winnetou 3. Teil” (1965), „Das Vermächtnis des Inka” (1965), „Winnetou und sein Freund Old Firehand” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968).

[6]

Cineac – een samentrekking van Cinéma d’Actualité – was van 1934 tot 1996 een bioscoop in de Reguliersbreestraat in Amsterdam (tegenover het bekendere Tuschinsky). In het pand bevindt zich nu Restaurant Club Cineac, waar geen films meer gedraaid worden, maar waar men kan loungen bij de klanken van elektronische muziek; een van de mede-eigenaren is Tijs Verwest alias (DJ) Tiësto. Van 1938 tot 1983 bevond zich op het Damrak een tweede Amsterdams filiaal van Cineac, terwijl er ook in Den Haag, Rotterdam en Utrecht Cineac-vestigingen bestonden. Helaas blijft onvermeld welke van de twee Amsterdamse vestigingen de negatieveling met de initialen B. H. H. bedoelde, zodat het niet uitgesloten is dat deze en gene in 1965 – zonder smartphone om het even te verifiëren – voor de verkeerde bioscoop hebben gestaan.

Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.

www op deze website